Çok beylik bir laf gibi gelir okuyunca, karışık duygular içerisinde olmak yazınca birisi. Dün bu beylik laf bir çok benliğe bir kez daha ne kadar bağımlılık yapıcı bir ilaç olduğunu gösterdi. Kopenhag'a kadar giden Galatasaray'dan beri belki de karakteri en oturmuş Türk takımı bu Fenerbahçe. Agresif bir atmosferde, daha maça giremeden yenen iki hatalı gole rağmen inanılmaz bir comeback izlettiler bize.
Medyanın sevgilisi Diego Capel bu sefer 11'di. Öyle diyorum çünkü bayraktarlığını Gürkan Kubilay'ın (-Deniz abi, Sevilla'da bir adam var adı Jesus NavaL!) yaptığı bir grup Avrupa futbolu uzmanı, -ki uzmanlıkları haftasonları doldurdukları iddaa kuponlarının pembe kutucuklarının yarıçapının karesi kadar olduğunu düşünüyorum-, daha A takıma yeni çıkmış Capel'i bir anda Cristiano Ronaldo yapmış, hatta İstanbul'daki maçta maçı kazanan futbolculara "Hacı, Capel yoktu, ne diyosun bu işe?" gibi saçma sorular soran muhabirler türemişti. Sırf bu yüzden, Mata'lı Adrian Lopez'li İspanya U20 takımından beri sempati duyduğum Capel'in adı irrite etmeye başlamıştı beni. Dün geceye dönersek, ara sıra hakeme yedirmeye çalıştığı art niyetli dive'larla bir diğer İspanyol Javier Bardem'in elinden alamaz Oscar'ı. Biraz kendini toplaması lazım, Celtic deplasmanında Gilardino'nun düştüğe duruma düşmek istemez muhtemelen. Maçın aslında bir çok hikayesi var anlatılması gereken, Avrupa'nın 2. sınıf Brezilyalı'larının sahneyi çalması, dünyanın en kötü psikolojisine giren ve böyle durumlarla baş edememesiyle tanınan bir kalecinin oyuna tutunması, iddalı ve bir o kadar da hatalı işler yapan Jimenez, bir takımın rakibinin terk-i diyar eden oyuncusuna ve taraftarlarına anlamlı bir jest yapmasına izin vermeyen Uefa..
Son olarak, tribündeki 2500 seyirci, bizlerden çok daha şanslıydı tabi ki, İlker Yasin ve Gökhan Telkenar'ın depresif ses tonlarıyla, bugüne dek yapılan ego mastürbasyonları sayesinde beyaz ekranlıktan beyaz bir peçeteye dönüşen Star'ın Şampiyonlar Ligi yayınları yeni bir boyut kazandı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder